Op zondagen nestel ik me wel vaker in Portugese fadomuziek. En lezend in een wijs boek van Kahlil Gibran 'De dromer' komt de saudade me met zachte glimlach tegemoet. Ik deel enkele zinnen die tot wijze rust stemmen, en voeg er lievelingsbeelden aan toe.
Maar vergeet niet 'Spreuken zijn betekenisloos, totdat ze gewoontes worden'.
'Liefde is trillend geluk'
'Wie nooit iets zaait, iets bouwt of weeft, maar politiek bedrijft, brengt rampen over het land'
'Eindigt het lied van de zee aan de kust of in de harten van hen die ernaar luisteren?
Laten we naar de wijngaard gaan, liefste, om de druiven te lezen en de uitgeperste wijn in de kruiken te gieten, zoals de geest de wijsheid der tijden opslaat in eeuwige vaten.
Laten we de vruchten verzamelen en uit de bloemen hun geur distilleren.
Laten we naar huis terugkeren, de bladeren van de bomen worden al geel en de wind heeft hen verstrooid om er een doodskleed van te maken voor de bloemen die zijn gestorven van verdriet over het verstrijken van de zomer.
Kom, liefste, de vogels zijn naar de kust getrokken en hebben de weiden troosteloos eenzaam achtergelaten. De jasmijn en de mirte hebben hun laatste tranen vergoten.
Laten we ons terugtrekken, de beken hebben nun lied gestaakt, de bronnen zijn verdwenen, hun vreugdetranen zijn opgedroogd en de heuvels hebben hun kleurige gewaden weggeborgen.
Kom, liefste, de natuur is door vermoeidheid overvallen en neemt afscheid van haar overmoed met een kalme, tevreden melodie.
Ik kan uren wandelen op het strand, haren in de wind, het gekrijs van meeuwen, het golvende water... Zon of regen, 's ochtends of 's avonds, warm of koud, de zee heeft telkens weer een charme die me tot rust stemt.
Als ik dan nog eens in goed gezelschap ben en héérlijk eet in Le Flore (ik heb nog nooit zo fijn gegeten!), word ik al snel warm vanbinnen en ontspringen enkele raadsels omtrent de Noordzee in mijn geest... Met de inspirerende samenwerking van mijn dierbaar gezelschap.
"Ik sta aan de rand
Tussen water en land
Huisjes verbrokkeld in het zand
De wind kriebelt in mijn hand"
"Grijze gezichten staren naar zee
Binnen kijkt men er teevee
Honderd glazige ogen
Willen verder zien, ze pogen"
"Viviiiiii! Ze krijst haar eeuw'ge klank
ze schrijdt vooruit, soms één been mank
Met haar snavel smeert ze haar vacht
O wat zijn die veren zacht"
Sea in listening
Mijmerend, troostend... 'The sea is calm' van Cocorosie uit het magische album 'Noah's Ark'.
Sea in reading
'Zout op mijn huid' van Benoite Groult:
een bijzonder verhaal waar weinig woorden aan toegevoegd kunnen worden. Lees het en geniet ervan!
Eén van de mooie overpeinzingen van de filosofische en dappere olifant in het laatste boek van Toon Tellegen. De zoektocht van een lieve olifant die klimt naar de top van de boom - met vallen en opstaan - omdat hij in de verte wil kijken. Want dat is leven - zeven keer vallen en acht keer opstaan.
